भाग्याचे नीलमणी (२)

आता तो निश्चिंत होता. प्रेमाने त्याने आपल्या टाय-पीन वरील नीलमण्यांचे चुंबन घेतले व मनाशी म्हणाला, "आता झटपट कामाला लागले पाहिजे. हां हां म्हणता कॅरव्हॅन येऊन उभी राहिल. तसा अजून पाऊण तासापेक्षाही जास्त वेळ आहे म्हणा. "
मग त्याने बायकोचे प्रेत एका मोठ्या गोणत्यात घातले. नीट निरखून पाहिले. कुठेही रक्ताचा टिपूससुद्धा नव्हता.
त्याने मनातल्या मनात स्वत:चीच पाठ थोपटली. मग ते प्रेत घेऊन गॅरेजमध्ये आला.
तिथली एक विशिष्ट फरशी बाजूला केली. त्याच्या खालती त्याने बेमालूनपणे केलेले तळघर होते. त्याने खाली बनविलेल्या उतारावर गोणी ढकलली आणि स्वत:ही आत उतरला. मग फरशी आतून लावून घेतली आणि बिनधास्त आपल्या कामाला सुरवात केली. प्रेताच्या गोणीवर माती पसरली. वर अनेक रसायने फवारली.
सर्व गोष्टी ठरल्याप्रमाणे उरकून बरोबर ८व्या मिनिटाला तो बाहेर सुद्धा आला. त्याला स्वत:चेच कौतुक वाटले. घरात आल्यावर त्याने परत सर्व आलबेल असल्याची खात्री केली व १० मिनिटांचा गजर लावून एक डुलकी काढण्यासाठी तो पलंगावर पसरला.
उठल्यावर त्याला अगदी ताजेतवाने वाटले. मनात परत व्हेरोनिकाचे विचार यायला लागले. मन प्रफुल्लित झाले. सहज चाळा म्हणून त्याने भाग्याचे टायवरून हात फिरवला तर भाग्याचे खडे असलेली टाय-पीन कुठेतरी पडल्याचे त्याला लक्षात आहे. तो आठवू लागला तसे त्याच्या लक्षात आले की मगाशी ती गोणी खाली वाकून ठेवत असताना कदाचित ती टाय-पीन पडली असल्याची दाट शक्यता होती. त्याने घड्याळात पाहिले तर ३. ४०. अजून कॅरव्हॅन यायला तब्बल २० मिनिटे होती.
त्याने बॅटरी शोधून काढली. परत गॅरेज मधील तळघरात शिरला. बॅटरीने तळघराचा कोपरा न कोपरा शोधायला लागला. तेव्हढ्यात बॅटरी विझली. तो चडफडला. म्हणतात ना, इच्छा तेथे मार्ग. त्याला आठवले, खिशात लायटर आहे. लायटरच्या प्रकाशात घड्याळ्यात दिसले की ३. ५०.
वा, अजून तब्बल १० मिनिटे आहेत तो स्वत:शी म्हणाला. सुदैवाने ती टाय-पीन त्याला लगेच मिळाली.
तेव्हढ्यात त्याला गाडीच्या चाकाची घरघर ऐकू आली. कॅरव्हॅनवाल्याने ती कॅरव्हॅन ८-१० मिनिटे लवकर आणली होती. पण आपण तळघराचे दार लावून घेतले होते हे जाणवून त्याला हुश्श वाटले. ठरल्याप्रमाणे कॅरव्हॅन पोहोचवणारा माणूस कॅरव्हॅन ठेऊन परत कंपनीत गेला.
कॅरव्हॅनवाल्याच्या लांब जाणाऱ्या पावलांचा आवाज ऐकून त्याला हायसे वाटले. एक ५ मिनिटांनी त्याने अदमास घेतला आणि सर्वत्र निस्तब्ध शांतता झाल्याचे जाणवून त्याने जोर लावून तळघराचे दार उघडायचा प्रयत्न केला.
पण हाय रे कर्मा! कॅरव्हॅनवाल्याने ती कॅरव्हॅन गॅरेजमध्येच उभी केलेली होती आणि तिचे एक चाक नेमके त्याच विशिष्ट फरशीवर आले होते.
(बायकोच्या प्रेताशेजारी बसून, आपली बायको किती चांगली होती हे आठवून हळूहळू मरणे हेच त्याच्या भाग्यात लिहिलेले होते आणि भाग्याच्या नीलमण्यांनी त्यांचे काम चोख केले होते. )