कुसुमाग्रजांची एक सुरेख कविता...

परमेश्वर नाही,
घोकत मन मम बसले ।
मी एक रात्री,
त्या नक्षत्रांना पुसले ॥

परी तुम्ही चिरंतन
विश्वातील प्रवासी ।
का चरण केधवा
तुम्हास त्याचे दिसले ॥ १ ॥

स्मित करून म्हणल्या
मला चांदण्या काही ।
तो नित्य प्रवासी
फिरत सदोदित राही ॥

उठतात तमावर
त्याची पाऊलचिन्हे ।
त्यांनाच पुससी तू,
आहे तो की नाही ॥ २ ॥